Έχουν περάσει αρκετές δεκαετίες βαρβαρότητας για να καταλάβουμε πως οικοδομήθηκε το υποτιθέμενο «θαύμα του Δυτικού πολιτισμού». Αν κοιτάξει κανείς προσεκτικά τα ευρύτερα σύνορα του Ελλαδικού χώρου δεν θα δυσκολευτεί να διαπιστώσει παντού στρατιωτικούς και οικονομικούς πολέμους είτε στο πρόσφατο παρελθόν είτε να μαίνονται τώρα. Από τη διάλυση της Γιουγκοσλαβίας μέχρι την εδραίωση μιας νέας δικτατορίας στην Αίγυπτο, όπου οι λαοί ξεσηκώνονται για ένα καλύτερο αύριο, τα αφεντικά υπερεθνικά και ντόπια βρίσκουν την ευκαιρία να σπείρουν τη καταστροφή στην γεωστρατηγική σκακιέρα. Η καλοπέραση του σύγχρονου δυτικοευρωπαίου περνάει μέσα από την κόλαση των Άλλων.
Από την άλλη οι στρατιωτικοί και οικονομικοί πόλεμοι ωθούν χιλιάδες πρόσφυγες να αψηφούν φράκτες και σύνορα ρισκάροντας την ίδια τη ζωή τους για να ξεφύγουν από την κόλαση που απλόχερα η Δύση τους προσέφερε. Το οξύμωρο για αυτούς είναι ότι ψάχνουν τη γη της επαγγελίας σε μία Ευρώπη ρυθμιστή της ίδιας τους της ανέχειας. Αναρωτιέται κανείς για αυτούς τους ανθρώπους αν είναι έγκλημα να ζητούν λίγα ψίχουλα ευζωίας από αυτά που τους έκλεβαν τόσα χρόνια οι Δυτικοί. Η σκληρότητα όμως του καπιταλισμού είναι αδυσώπητη, κανείς δεν χωράει στους κόλπους της εκτός και αν είναι αντικείμενο προς εκμετάλλευση. Σύμφωνα με αυτή τη λογική κτίζεται η Ευρώπη – Φρούριο, της οποίας η Ελλάδα είναι ο βασικός της συνοριοφύλακας. Μαζικές δολοφονίες στα σύνορα από έλληνες συνοριοφύλακες και ευρωπαίους μισθοφόρους της Frontex. Κλοπές των χαρτιών μέχρι και βασανιστήρια από μπάτσους στα Αστυνομικά Τμήματα. Σφαίρες στο ψαχνό από αφεντικά στη Μανωλάδα. Μαχαιρώματα από ασπόνδυλους νεοναζί συμπληρώνουν το σκηνικό του τρόμου. Δυστυχώς η σημειολογία της απανθρωπιάς μπορεί να εμπλουτιστεί από πολλά περιστατικά που έχουν απασχολήσει και τη δημοσιότητα όπως της κακοποίησης στην Σαλαμίνα ή το πρόσφατο περιστατικό της Πάτρας που έγιναν καθημερινότητα και πολλά άλλα…
Τη παραπάνω βαρβαρότητα έρχονται να συμπληρώσουν τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι η διαχείριση ενός τμήματος της κοινωνίας, αποστερημένου από τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα. Είναι ο αυθαίρετος εγκλεισμός των μεταναστών και προσφύγων χωρίς καν την τέλεση κάποιας αξιόποινης πράξης ή έστω τη διεξαγωγή κάποιας δίκης. Χωρίς καν το πρόσχημα του σωφρονισμού και της ένταξης στην κοινωνία. Μάλιστα το Ελληνικό Κράτος το 2014 μέσω του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους έκρινε τους κρατούμενους μετανάστες επικίνδυνους για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια γιατί στερούνται πόρων διαβίωσης. Σκανδαλώδης ποινικοποίηση δηλαδή της φτώχειας και της προλεταριακής ιδιότητας. Για αυτό το λόγο θεωρήθηκε ως μη «αποτελεσματική» η αυθαίρετη ύπαρξη χρονικού ορίου του εγκλεισμού των μεταναστών «χωρίς χαρτιά» και πρότεινε την επ’ αόριστον κράτησή τους, προεκτείνοντας την ήδη αδιανόητη 18μηνη φυλάκισή τους. Η εξουσιαστική ασυδοσία όμως για να επιβάλει την διαστροφή της χρειάζεται έναν σύμμαχο και αυτός είναι η εκπαίδευση μιας ολόκληρης κοινωνίας στον αυταρχισμό, στην αδιαφορία για τον διπλανό της, στις δολοφονίες, στα βασανιστήρια. Είναι η διαμόρφωση μιας κοινωνίας στην οποία αναθρέφονται σήμερα οι αυριανοί ατομικιστές, ρατσιστές, κανίβαλοι και βασανιστές. Ο στόχος είναι στο μυαλό και στις συνειδήσεις.
Ενώ με πρόσχημα την κρίση από τη μία κλείνουν νοσοκομεία και κλινικές απεξάρτησης από την άλλη δημιουργούνται νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές τύπου Γ. Αυτό φυσικά δεν είναι σύμπτωση. Είναι το πιο εξόφθαλμο παράδειγμα που μαρτυρά το σύγχρονο μοντέλο διακυβέρνησης. Της διαχείρισης των πιο ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων όχι πια στο πλαίσιο του Κράτους Πρόνοιας για το δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, στα επιδόματα κλπ, αλλά του Κράτους της «ασφάλειας» και της καταστολής, της εγκληματοποίησης της φτώχειας, των περισσότερων μπάτσων, του εργασιακού μεσαίωνα, του δόγματος «Νόμος και Τάξη». Της επιβολής της κοινωνικοταξικής ειρήνης όχι πλέον με παραχωρήσεις αλλά με κρατική, εργοδοτική και ναζιστική τρομοκρατία. Της πολιτικής που γεννάει αναλώσιμους και περισσευούμενους, είτε πρόκειται για ντόπιους παρεκκλίνοντες είτε για μετανάστες.
Η δημιουργία όμως ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης δε θα μπορούσε να γίνει έτσι από το πουθενά. Για να είναι κάτι τέτοιο εφικτό έχει προηγηθεί μακρόχρονη μεθοδική προπαγάνδα από τα αφεντικά, το κράτος και τα δημοσιογραφίστικα φερέφωνά τους. Μαγειρεμένες επίσημες στατιστικές και ρεπορτάζ που παρουσιάζουν τους μετανάστες σαν εγκληματίες και εγκαθιδρύουν τον φόβο, την ίδια στιγμή που οι μαφίες λειτουργούν με κρατικές πλάτες. Κρατικοί φορείς και στελέχη κυβερνήσεων που αναπαριστούν τους μετανάστες ως «υγειονομικές βόμβες» και απειλή για τη δημόσια υγεία την ίδια ώρα που κόβουν κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες υγείας. Τόνους χυμένο δημοσιογραφικό μελάνι και φοβικά ρατσιστικά ρεπορτάζ που παρουσιάζουν τη μετανάστευση ως αιτία για την ανεργία, για τα χαμηλά μεροκάματα, την ίδια στιγμή που αποκρύπτεται η σχέση της ανεργίας και συνολικά της υποτίμησης των ζωών μας με τον καπιταλισμό. Την ίδια στιγμή που οι επίδοξοι «σωτήρες» μας, νομοθετούν αντιεργατικά μέτρα και σαρώνουν κάθε κατάκτηση που κερδήθηκε με αγώνες και αίμα.
Η στοχοποίηση και ο στιγματισμός ολόκληρων κοινωνικών ομάδων ως δημόσιου κινδύνου, αποτελεί στρατηγική επιλογή των κυρίαρχων. Στοχεύει στον «εμφύλιο» μεταξύ των μικρομεσαίων στρωμάτων και των «απόκληρων» αυτού του κόσμου και προλαμβάνει την απειλή αγωνιστικών διασταυρώσεων των «από κάτω» απέναντι στον κοινό μας εχθρό. Ο διαχωρισμός μεταξύ «ντόπιου» και «ξένου» είναι συμπληρωματικός σε αυτόν του δημόσιου και ιδιωτικού, του κακοπληρωμένου και του καλοπληρωμένου, του εργαζόμενου και του άνεργου κλπ. Επιτρέπει στο κράτος και τα αφεντικά να απομονώνουν και να χτυπάνε με ευκολία πότε τη μία και πότε την άλλη κοινωνική ομάδα, με διαιώνιση πάντα της εκμετάλλευσης των κυρίαρχων κατά το δόγμα του διαίρει και βασίλευε. Έτσι δημιουργείται ανάλογα τα συμφέροντα που εξυπηρετεί κι ένας ιδιότυπος ρατσισμός για παράδειγμα στους σκουρόχρωμους ή τους ισλαμιστές.
Από την άλλη η επιλογή της κυβέρνησης της αριστεράς να «παίζει» με τη μετανάστευση απλά με όρους ανθρωπισμού είναι απαραίτητη και συμπληρωματική προς τις επιδιώξεις του κράτους και των αφεντικών. Αποφεύγει κάθε σύνδεση της μετανάστευσης με τις αιτίες που τη δημιουργούν. Οι πόλεμοι ποτέ δεν είναι τοπικοί και οι συνθήκες πείνας που αναγκάζουν τους ανθρώπους να μεταναστεύσουν έχουν κάθε φορά συγκεκριμένο όνομα, είναι από την Παλαιστίνη, από τη Συρία, από την Νιγηρία κοκ και το ζητούμενο είναι τι κάνουμε σα χώρα, σα κυβέρνηση, σαν λαός απέναντι σε αυτές τις καταστάσεις. Θα κεντράρει μόνο στο αν για παράδειγμα οι συνθήκες κράτησης είναι ανθρώπινες; Στο αν οι μετανάστες πρέπει να έχουν δικαίωμα στην αίτηση ασύλου και όχι στο ότι είναι υποκείμενα εκμετάλλευσης του κάθε μαφιόζου. Αντί να αναγνωρίζει την πολυεθνική φύση της σύγχρονης εργατικής τάξης και να τους εντάσσει στην πλευρά των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων που όλοι μαζί πρέπει να πολεμήσουν τον κοινό εχθρό, τους πετάει έξω από το κοινωνικό σώμα ως ξένο κομμάτι που χρήζει «ειδικής» διαχείρισης. Τελικά, παρουσιάζει τους ίδιους τους μετανάστες ως πρόβλημα που χρειάζεται λύση. Ακόμα χειρότερα με την ανέλιξή της στην εξουσία η αριστερά παίζει το μεταναστευτικό ζήτημα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με την Τρόικα, στο στυλ «αν βγει η Ελλάδα από την Ε.Ε. θα γεμίσει η Ευρώπη λαθρομετανάστες και τζιχαντιστές». Η κοινοτυπία συνεχίζεται και μαζί της συνεχίζει και η εκμετάλλευση.
Πίσω από την αντιμεταναστευτική πολιτική συνολικά κρύβεται μία τεράστια μαύρη οικονομία με όρους μαφίας και μάλιστα πολύ κερδοφόρα την εποχή της κρίσης. Γιατί δεν είναι μόνο το κρατικό ταμείο και το ταμείο της αστυνομίας που γεμίζει χρήματα από τα ευρωπαϊκά κονδύλια προς το ελληνικό κράτος σε ρόλο συνοριοφύλακα της Ευρώπης - φρούριο. Είναι και τα πολλά μικρά και μεγάλα αφεντικά που μπορούν να απολαμβάνουν την ευεργεσία της παράνομης και ημιπαράνομης απλήρωτης και χωρίς δικαιώματα εργασίας των μεταναστών. Είναι οι τεχνικές εταιρείες και επιχειρήσεις σίτισης που κάνουν χρυσές δουλειές. Οι σεκιουριτάδες, οι μισθοφόροι καραβανάδες, οι δουλέμποροι, το παράνομο εμπόριο, οι νταβατζήδες, οι τοπικές κοινωνίες που περιμένουν να πέσει κάποιο ψίχουλο από την εμπορική δραστηριότητα που φέρνει ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, και τόσοι μα τόσοι άλλοι.
Πως μπορεί μια ολόκληρη κοινωνία να τα βλέπει όλα αυτά μπροστά στα μάτια της και να παραμένει αποχαυνωμένη; Για να επιβιώσει η κυριαρχία χρειάζεται τις κατάλληλες συνειδήσεις. Χρειάζεται αυτιά εκπαιδευμένα και έτοιμα να ακούν ότι τους λένε τα παπαγαλάκια. Χρειάζεται μάτια που να βλέπουν ως κίνδυνο και αιτία για την υποβάθμιση των ζωών τους, τους μετανάστες και όχι τους πραγματικούς υπεύθυνους. Χρειάζεται το διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία, παντού. Χρειάζεται αδιαφορία και ατομικισμό.
Όσοι σήμερα αδιαφορούν ή χειροκροτούν την ύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης είναι το απαραίτητο άλλοθι, η καθαρή συνείδηση και οι πλάτες των βασανιστών. Είναι οι πλάτες του ανθρωποφάγου συστήματος. Αποτελούν την αναγκαία και ικανή συνθήκη για τη νομιμοποίηση και εγκαθίδρυση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που σήμερα χτίζεται πάνω στα σώματα των μεταναστών για να συμπεριλάβει τις στρατιές των ανέργων, των αστέγων και των περιθωριοποιημένων.
Όσο δε βλέπουμε αυτά που μας ενώνουν αντί να ακούμε όσους μας λένε τι μας χωρίζει. Όσο δε δημιουργούμε τις δικές μας κοινότητες αγώνα κόντρα στα αφεντικά και τους φασίστες. Όσο δε σπάμε τον φόβο και την απομόνωση και δε δημιουργούμε δεσμούς αλληλεγγύης, τόσο θα κοιτάμε ανήμποροι το παρόν των μεταναστών κι εκεί θα βλέπουμε και το δικό μας μέλλον.
ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΟΡΙΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ – ΦΡΟΥΡΙΟ
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΟΤΑΝΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ
Από την άλλη οι στρατιωτικοί και οικονομικοί πόλεμοι ωθούν χιλιάδες πρόσφυγες να αψηφούν φράκτες και σύνορα ρισκάροντας την ίδια τη ζωή τους για να ξεφύγουν από την κόλαση που απλόχερα η Δύση τους προσέφερε. Το οξύμωρο για αυτούς είναι ότι ψάχνουν τη γη της επαγγελίας σε μία Ευρώπη ρυθμιστή της ίδιας τους της ανέχειας. Αναρωτιέται κανείς για αυτούς τους ανθρώπους αν είναι έγκλημα να ζητούν λίγα ψίχουλα ευζωίας από αυτά που τους έκλεβαν τόσα χρόνια οι Δυτικοί. Η σκληρότητα όμως του καπιταλισμού είναι αδυσώπητη, κανείς δεν χωράει στους κόλπους της εκτός και αν είναι αντικείμενο προς εκμετάλλευση. Σύμφωνα με αυτή τη λογική κτίζεται η Ευρώπη – Φρούριο, της οποίας η Ελλάδα είναι ο βασικός της συνοριοφύλακας. Μαζικές δολοφονίες στα σύνορα από έλληνες συνοριοφύλακες και ευρωπαίους μισθοφόρους της Frontex. Κλοπές των χαρτιών μέχρι και βασανιστήρια από μπάτσους στα Αστυνομικά Τμήματα. Σφαίρες στο ψαχνό από αφεντικά στη Μανωλάδα. Μαχαιρώματα από ασπόνδυλους νεοναζί συμπληρώνουν το σκηνικό του τρόμου. Δυστυχώς η σημειολογία της απανθρωπιάς μπορεί να εμπλουτιστεί από πολλά περιστατικά που έχουν απασχολήσει και τη δημοσιότητα όπως της κακοποίησης στην Σαλαμίνα ή το πρόσφατο περιστατικό της Πάτρας που έγιναν καθημερινότητα και πολλά άλλα…
Τη παραπάνω βαρβαρότητα έρχονται να συμπληρώσουν τα σύγχρονα στρατόπεδα συγκέντρωσης. Τα στρατόπεδα συγκέντρωσης είναι η διαχείριση ενός τμήματος της κοινωνίας, αποστερημένου από τα ανθρώπινα και πολιτικά δικαιώματα. Είναι ο αυθαίρετος εγκλεισμός των μεταναστών και προσφύγων χωρίς καν την τέλεση κάποιας αξιόποινης πράξης ή έστω τη διεξαγωγή κάποιας δίκης. Χωρίς καν το πρόσχημα του σωφρονισμού και της ένταξης στην κοινωνία. Μάλιστα το Ελληνικό Κράτος το 2014 μέσω του Νομικού Συμβουλίου του Κράτους έκρινε τους κρατούμενους μετανάστες επικίνδυνους για τη δημόσια τάξη και ασφάλεια γιατί στερούνται πόρων διαβίωσης. Σκανδαλώδης ποινικοποίηση δηλαδή της φτώχειας και της προλεταριακής ιδιότητας. Για αυτό το λόγο θεωρήθηκε ως μη «αποτελεσματική» η αυθαίρετη ύπαρξη χρονικού ορίου του εγκλεισμού των μεταναστών «χωρίς χαρτιά» και πρότεινε την επ’ αόριστον κράτησή τους, προεκτείνοντας την ήδη αδιανόητη 18μηνη φυλάκισή τους. Η εξουσιαστική ασυδοσία όμως για να επιβάλει την διαστροφή της χρειάζεται έναν σύμμαχο και αυτός είναι η εκπαίδευση μιας ολόκληρης κοινωνίας στον αυταρχισμό, στην αδιαφορία για τον διπλανό της, στις δολοφονίες, στα βασανιστήρια. Είναι η διαμόρφωση μιας κοινωνίας στην οποία αναθρέφονται σήμερα οι αυριανοί ατομικιστές, ρατσιστές, κανίβαλοι και βασανιστές. Ο στόχος είναι στο μυαλό και στις συνειδήσεις.
Ενώ με πρόσχημα την κρίση από τη μία κλείνουν νοσοκομεία και κλινικές απεξάρτησης από την άλλη δημιουργούνται νέα στρατόπεδα συγκέντρωσης και φυλακές τύπου Γ. Αυτό φυσικά δεν είναι σύμπτωση. Είναι το πιο εξόφθαλμο παράδειγμα που μαρτυρά το σύγχρονο μοντέλο διακυβέρνησης. Της διαχείρισης των πιο ευάλωτων κοινωνικών στρωμάτων όχι πια στο πλαίσιο του Κράτους Πρόνοιας για το δικαίωμα στην εργασία, στην υγεία, στα επιδόματα κλπ, αλλά του Κράτους της «ασφάλειας» και της καταστολής, της εγκληματοποίησης της φτώχειας, των περισσότερων μπάτσων, του εργασιακού μεσαίωνα, του δόγματος «Νόμος και Τάξη». Της επιβολής της κοινωνικοταξικής ειρήνης όχι πλέον με παραχωρήσεις αλλά με κρατική, εργοδοτική και ναζιστική τρομοκρατία. Της πολιτικής που γεννάει αναλώσιμους και περισσευούμενους, είτε πρόκειται για ντόπιους παρεκκλίνοντες είτε για μετανάστες.
Η δημιουργία όμως ενός στρατοπέδου συγκέντρωσης δε θα μπορούσε να γίνει έτσι από το πουθενά. Για να είναι κάτι τέτοιο εφικτό έχει προηγηθεί μακρόχρονη μεθοδική προπαγάνδα από τα αφεντικά, το κράτος και τα δημοσιογραφίστικα φερέφωνά τους. Μαγειρεμένες επίσημες στατιστικές και ρεπορτάζ που παρουσιάζουν τους μετανάστες σαν εγκληματίες και εγκαθιδρύουν τον φόβο, την ίδια στιγμή που οι μαφίες λειτουργούν με κρατικές πλάτες. Κρατικοί φορείς και στελέχη κυβερνήσεων που αναπαριστούν τους μετανάστες ως «υγειονομικές βόμβες» και απειλή για τη δημόσια υγεία την ίδια ώρα που κόβουν κοινωνικές παροχές και υπηρεσίες υγείας. Τόνους χυμένο δημοσιογραφικό μελάνι και φοβικά ρατσιστικά ρεπορτάζ που παρουσιάζουν τη μετανάστευση ως αιτία για την ανεργία, για τα χαμηλά μεροκάματα, την ίδια στιγμή που αποκρύπτεται η σχέση της ανεργίας και συνολικά της υποτίμησης των ζωών μας με τον καπιταλισμό. Την ίδια στιγμή που οι επίδοξοι «σωτήρες» μας, νομοθετούν αντιεργατικά μέτρα και σαρώνουν κάθε κατάκτηση που κερδήθηκε με αγώνες και αίμα.
Η στοχοποίηση και ο στιγματισμός ολόκληρων κοινωνικών ομάδων ως δημόσιου κινδύνου, αποτελεί στρατηγική επιλογή των κυρίαρχων. Στοχεύει στον «εμφύλιο» μεταξύ των μικρομεσαίων στρωμάτων και των «απόκληρων» αυτού του κόσμου και προλαμβάνει την απειλή αγωνιστικών διασταυρώσεων των «από κάτω» απέναντι στον κοινό μας εχθρό. Ο διαχωρισμός μεταξύ «ντόπιου» και «ξένου» είναι συμπληρωματικός σε αυτόν του δημόσιου και ιδιωτικού, του κακοπληρωμένου και του καλοπληρωμένου, του εργαζόμενου και του άνεργου κλπ. Επιτρέπει στο κράτος και τα αφεντικά να απομονώνουν και να χτυπάνε με ευκολία πότε τη μία και πότε την άλλη κοινωνική ομάδα, με διαιώνιση πάντα της εκμετάλλευσης των κυρίαρχων κατά το δόγμα του διαίρει και βασίλευε. Έτσι δημιουργείται ανάλογα τα συμφέροντα που εξυπηρετεί κι ένας ιδιότυπος ρατσισμός για παράδειγμα στους σκουρόχρωμους ή τους ισλαμιστές.
Από την άλλη η επιλογή της κυβέρνησης της αριστεράς να «παίζει» με τη μετανάστευση απλά με όρους ανθρωπισμού είναι απαραίτητη και συμπληρωματική προς τις επιδιώξεις του κράτους και των αφεντικών. Αποφεύγει κάθε σύνδεση της μετανάστευσης με τις αιτίες που τη δημιουργούν. Οι πόλεμοι ποτέ δεν είναι τοπικοί και οι συνθήκες πείνας που αναγκάζουν τους ανθρώπους να μεταναστεύσουν έχουν κάθε φορά συγκεκριμένο όνομα, είναι από την Παλαιστίνη, από τη Συρία, από την Νιγηρία κοκ και το ζητούμενο είναι τι κάνουμε σα χώρα, σα κυβέρνηση, σαν λαός απέναντι σε αυτές τις καταστάσεις. Θα κεντράρει μόνο στο αν για παράδειγμα οι συνθήκες κράτησης είναι ανθρώπινες; Στο αν οι μετανάστες πρέπει να έχουν δικαίωμα στην αίτηση ασύλου και όχι στο ότι είναι υποκείμενα εκμετάλλευσης του κάθε μαφιόζου. Αντί να αναγνωρίζει την πολυεθνική φύση της σύγχρονης εργατικής τάξης και να τους εντάσσει στην πλευρά των εκμεταλλευόμενων και καταπιεσμένων που όλοι μαζί πρέπει να πολεμήσουν τον κοινό εχθρό, τους πετάει έξω από το κοινωνικό σώμα ως ξένο κομμάτι που χρήζει «ειδικής» διαχείρισης. Τελικά, παρουσιάζει τους ίδιους τους μετανάστες ως πρόβλημα που χρειάζεται λύση. Ακόμα χειρότερα με την ανέλιξή της στην εξουσία η αριστερά παίζει το μεταναστευτικό ζήτημα στο τραπέζι της διαπραγμάτευσης με την Τρόικα, στο στυλ «αν βγει η Ελλάδα από την Ε.Ε. θα γεμίσει η Ευρώπη λαθρομετανάστες και τζιχαντιστές». Η κοινοτυπία συνεχίζεται και μαζί της συνεχίζει και η εκμετάλλευση.
Πίσω από την αντιμεταναστευτική πολιτική συνολικά κρύβεται μία τεράστια μαύρη οικονομία με όρους μαφίας και μάλιστα πολύ κερδοφόρα την εποχή της κρίσης. Γιατί δεν είναι μόνο το κρατικό ταμείο και το ταμείο της αστυνομίας που γεμίζει χρήματα από τα ευρωπαϊκά κονδύλια προς το ελληνικό κράτος σε ρόλο συνοριοφύλακα της Ευρώπης - φρούριο. Είναι και τα πολλά μικρά και μεγάλα αφεντικά που μπορούν να απολαμβάνουν την ευεργεσία της παράνομης και ημιπαράνομης απλήρωτης και χωρίς δικαιώματα εργασίας των μεταναστών. Είναι οι τεχνικές εταιρείες και επιχειρήσεις σίτισης που κάνουν χρυσές δουλειές. Οι σεκιουριτάδες, οι μισθοφόροι καραβανάδες, οι δουλέμποροι, το παράνομο εμπόριο, οι νταβατζήδες, οι τοπικές κοινωνίες που περιμένουν να πέσει κάποιο ψίχουλο από την εμπορική δραστηριότητα που φέρνει ένα στρατόπεδο συγκέντρωσης, και τόσοι μα τόσοι άλλοι.
Πως μπορεί μια ολόκληρη κοινωνία να τα βλέπει όλα αυτά μπροστά στα μάτια της και να παραμένει αποχαυνωμένη; Για να επιβιώσει η κυριαρχία χρειάζεται τις κατάλληλες συνειδήσεις. Χρειάζεται αυτιά εκπαιδευμένα και έτοιμα να ακούν ότι τους λένε τα παπαγαλάκια. Χρειάζεται μάτια που να βλέπουν ως κίνδυνο και αιτία για την υποβάθμιση των ζωών τους, τους μετανάστες και όχι τους πραγματικούς υπεύθυνους. Χρειάζεται το διάχυτο κοινωνικό ρατσισμό στους χώρους δουλειάς, στις γειτονιές, στα σχολεία, παντού. Χρειάζεται αδιαφορία και ατομικισμό.
Όσοι σήμερα αδιαφορούν ή χειροκροτούν την ύπαρξη στρατοπέδων συγκέντρωσης είναι το απαραίτητο άλλοθι, η καθαρή συνείδηση και οι πλάτες των βασανιστών. Είναι οι πλάτες του ανθρωποφάγου συστήματος. Αποτελούν την αναγκαία και ικανή συνθήκη για τη νομιμοποίηση και εγκαθίδρυση του σύγχρονου ολοκληρωτισμού που σήμερα χτίζεται πάνω στα σώματα των μεταναστών για να συμπεριλάβει τις στρατιές των ανέργων, των αστέγων και των περιθωριοποιημένων.
Όσο δε βλέπουμε αυτά που μας ενώνουν αντί να ακούμε όσους μας λένε τι μας χωρίζει. Όσο δε δημιουργούμε τις δικές μας κοινότητες αγώνα κόντρα στα αφεντικά και τους φασίστες. Όσο δε σπάμε τον φόβο και την απομόνωση και δε δημιουργούμε δεσμούς αλληλεγγύης, τόσο θα κοιτάμε ανήμποροι το παρόν των μεταναστών κι εκεί θα βλέπουμε και το δικό μας μέλλον.
ΝΑ ΚΛΕΙΣΟΥΝ ΤΩΡΑ ΤΑ ΣΤΡΑΤΟΠΕΔΑ ΣΥΓΚΕΝΤΡΩΣΗΣ
ΝΑ ΚΑΤΑΡΓΗΘΕΙ Η ΣΥΝΘΗΚΗ ΔΟΥΒΛΙΝΟ ΙΙ
ΔΕΝ ΕΙΜΑΣΤΕ ΣΥΝΟΡΙΟΦΥΛΑΚΕΣ ΤΗΣ ΕΥΡΩΠΗΣ – ΦΡΟΥΡΙΟ
ΣΤΕΚΟΜΑΣΤΕ ΑΛΛΗΛΕΓΓΥΟΙ ΣΤΟΥΣ ΠΡΟΣΦΥΓΕΣ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΜΕΤΑΝΑΣΤΕΣ
ΚΑΤΑΛΗΨΗ ΒΟΤΑΝΙΚΟΣ ΚΗΠΟΣ
No comments:
Post a Comment